Woensdag 12 april 2023 was het dan eindelijk zo ver. Na maanden hard repeteren verzamelden we ons in de Vereeniging voor ons jubileumconcert. De artiesteningang bleek aan een andere kant dan ik dacht: de Vereeniging is gerenoveerd en er is een stuk aangebouwd om meer ruimte te krijgen voor het artiestengedeelte. Die bestond uit een ruime ontvangstkamer en een nog ruimere artiestenfoyer plus daarnaast diverse kleedkamers. Allemaal prachtig en luxe ingericht. En ruim genoeg voor onze 60 koor- en 40 orkestleden. Dat was even iets anders dan de vorige keer, toen we op elkaar gepropt zaten op kleine stoeltjes in een kerkzaaltje.
We wisten al dat we veel kaartjes verkocht hadden: 849! Maar dat weten is nog iets anders dan de ervaring van een enorm grote, volle zaal, waar het echt even zoeken was naar familie en vrienden. Vol enthousiasme begonnen we ons concert met het Te Deum van Haydn. Het zingen was fantastisch. Met de volle zaal was de nagalm verdwenen, die bij het inzingen nog goed te horen was. Manolis Levendis dirigeerde met veel allure – wat jammer toch dat hij er mee gestopt is – en ik voelde me net zo feestelijk als de muziek die we zongen. Het plezier spatte er volgens mij bij ons allemaal van af. Het samenspel met het orkest verliep uitstekend. Een geweldige opening van ons jubileumconcert.
Daarna stond voor het orkest het prachtige celloconcert van Dvorák op het programma. Het orkest en soliste Inge Grevink speelden betoverend: de zaal werd zo stil dat je regelmatig een speld kon horen vallen. De diverse solopartijen bij de blazers werden prachtig gespeeld. Alsof het allemaal professionals zijn in plaats van amateurmusici!
In de pauze gingen sommigen van ons even naar het publiek en kwamen terug met de feedback dat het prachtig was, maar dat het koor niet altijd voldoende boven het orkest uitkwam. Die mening bleek overigens niet door iedereen gedeeld te worden. Achteraf hoorde ik zelf van twee mensen, die naast elkaar gezeten hadden, dat de één het koor wel wat te zacht had gevonden en de ander niet. Op opnames die door iemand uit het publiek gemaakt waren en gedeeld werden in de koor-app, is inderdaad te horen dat we bij Haydn wat zachter zongen. Of het té zacht was, is dan kennelijk een kwestie van smaak. Overigens is het voor ons als koor vaak niet eenvoudig om boven het enorme geluid van het orkest uit te komen. Zeker als er veel koper meespeelt. Maar nu hadden we een groot koor, dankzij veel gastzangers. Dus dat was het probleem niet.
Daarna brachten we gezamenlijk het Lauda Sion van Mendelssohn ten gehore met vier solisten van het vocaal ensemble Omnitet. De sopraan – die de week ervoor bij de generale repetitie nog met griep in bed lag – had gelukkig haar stem weer terug en zong ontroerend mooi. Ook de andere solisten schitterden. En de feedback uit het publiek zal doorgewerkt hebben, want na de pauze was volgens dezelfde recensenten uit het publiek de balans prima.
Het publiek was erg enthousiast en bleef lang klappen. Na alle bloemen en buigingen leken we te lang hebben gewacht met de geplande toegift: opeens begonnen veel mensen weg te lopen. Het was inmiddels ook al half elf. Veel publiek bleef in de foyer napraten. Overal kregen we lovende feedback te horen op ons super geslaagd en feestelijk optreden. Een betere start van ons jubileumjaar hadden we ons niet kunnen wensen!

14 april, 2023, Marike de Valk, koorlid